Het Boek der Liederen is de eerste dichtbundel in mijn land,
representeert de poëziecreatie van de Westelijke Zhou-dynastie tot de periode van de lente en de herfst, waarin de beschrijving van liefde een groot deel uitmaakt. De liefdesgedichten in het "Boek der Liederen" zijn warm en romantisch, puur en natuurlijk, en zijn de uitwisseling van hart en ziel, en de botsing van liefde en liefde. Hoewel veel liefdesgedichten uit latere generaties qua literaire waarde ver onderdoen voor het "Boek der Liederen", kunnen ze worden beschouwd als de erfenis en ontwikkeling van het "Boek der Liederen".
Voor de zogenaamde Yiren, die maar één kant hebben, dacht de man naïef dat ze honderd jaar geleden verliefd waren geworden en dat die kant elkaar pas na honderd jaar reïncarnatie weer zou ontmoeten. Dus zelfs als de voorkant "de lucht is groen, de witte dauw is rijp en de weg is lang en lang" is, ga je nog steeds stroomopwaarts in de hoop je door alles heen te helpen, maar je bevindt je midden in het water, alsof je voorbestemd bent om ver van je af te zijn.
De wereld weet alleen dat "een mooie dame een heer is". Maar hij
Ik wist niet dat de man in het gedicht elke dag naar het rietbos zou gaan om de vrouw te ontmoeten, wachtend vanaf de oostelijke zonsopgang tot de nagloed van de zon de aarde wegsleepte, en uiteindelijk tot de echo van de Jujiuguanguan-pas. Dag na dag zuchtte ik teleurgesteld weg, en bleef de volgende dag hoopvol hopen.
Mannen en vrouwen willen niet weten hoe ze bij elkaar zijn gekomen, ze weten alleen dat de tijd samen de beste tijd in elkaars leven is. Mannen willen dat de tijd in een mooi moment blijft, terwijl vrouwen denken dat tijd als een afgrond is. Dus is er de zucht van "Het is raadzaam om te drinken en oud te worden met je partner; de piano en de rust zijn in de koninklijke familie, alles is mooi."
"Dood en leven zijn met elkaar verbonden, en je zult gelukkig zijn met je
Partner, houd je hand vast en word oud met je partner." Dit is geen liefdesgedicht, maar een eed die soldaten afleggen voordat ze ten strijde trekken. Maar het is synoniem geworden met onwankelbare liefde die al duizenden jaren wordt doorgegeven. Maar hoeveel mensen kunnen begrijpen dat een eed slechts een belofte in de wind is? De wind waait als een paardenbloem die steeds verder drijft, en niemand zal erop aandringen. De verhalen in Het Boek der Liederen zijn al meer dan 2000 jaar van elkaar gescheiden, en meer dan 2000 jaar hebben de droefheid van Lu You en Tang Wan achtergelaten dat "hoewel de bergalliantie er is, het brokaten boek moeilijk te onderhouden is"; de grieven van Liang Shanbo en Zhu Yingtai die "beiden in vlinders veranderen en dansen, en liefde en verliefdheid zijn niet hartloos"; Nalan Rongruo en Lu zijn "een stel voor de rest van hun leven, ze houden van elkaar, maar geen blind date". De woestenij drijft steeds verder van ons vandaan die dag, we ontmoetten elkaar net prachtig, prachtig omgedraaid, en prachtig vergeten; de uiteinden van de aarde worden niet langer gewoonlijk besproken, wij zijn slechts het begin van een fase en het einde van een fase.
Poëzie beschrijft in desolate en mooie woorden wat de auteur bedoelt
heeft gezien, gehoord of persoonlijk ervaren. Het resultaat is dat poëzie mooi en desolaat is, maar noch in verdriet noch in vreugde, alleen mensen zinken erin weg.
Plaatsingstijd: 9 augustus 2022
